1 Haziran 2009 Pazartesi

"..biz onunla 4 şubat 2004 günü ayrıldık. son kez birbirimizin gözlerine baktık ve gülümsedik..aynı duraktan iki ayrı otobüse binerek yola çıktık..otobüslerimiz bir süre aynı hizada yol aldı..o an köşesinde büzüşmüş o sevgili insanı son kez gördüm..'bu bir hayal, bir rüya, belki de ömrümün en erişilmez ülküsüydü' ..'dayanamıyor, düşecek çocuk' dedim belirsizce..
sonra bir kavşakta, durmadan genişleyen bir açıyla birbirimizden uzaklaştık..ve sanki bir sonsuza doğru yol almaya başladık; birbirimizsiz, kimsesiz..

işte 'şiirim'in hikâyesi böyle oldu, sedef hanım..

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder